Unforgettable love - cz.2

Pairing: Baekyeol
Gatunek: Angst, fluff
Rating: PG-13
Długość: Chaptered

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zacznę od tego, że bardzo was wszystkich przepraszam za to, że musieliście czekać na tą drugą część. Miałem straszną blokadę i to dlatego. Co do ficka to starałem się poprawić jak największą ilość błędów, szczególnie szybkość akcji, ale to jak to wyszło znowu ocenicie wy. Chciałem też baardzo podziękować za wszystkie Wasze komentarze i wskazówki, jesteście wspaniali! Mam nadzieję, że widać chociaż troszkę już jakąś poprawę, starałem się. Oczywiście życzę wszystkim miłego czytania!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

                Pierwsze co  Baek doświadczył po przebudzeniu, to ostry ból w okolicy pleców i karku. Zaraz po tym poczuł, że leży na czymś zimnym i twardym.  Gdy otworzył oczy, ujrzał duże, jasne pomieszczenie pokryte białymi ścianami. Podłoga obłożona była szarymi płytkami, a na suficie wisiały podłużne lampy jarzące się lekko żółtawym światłem. Trochę minęło zanim skojarzył fakty i przypomniał sobie, że jest w szpitalu, a całą noc spał na ławce w poczekalni.  Wtem przypomniał sobie dlaczego siedział w tamtym miejscu.  Spotkanie w parku, pocałunek,  Chanyeol, który nagle upada, płacz, ostry dźwięk syren, brunet pośpiesznie zabierany przez lekarzy na blok operacyjny, oczekiwanie... . Wszystko działo się w gwałtownym tempie. Na wspomnienie wszystkich wczorajszych wydarzeń do oczu blondyna od razu napłynęły łzy.  Wytarł je szybko w rękaw, po czym wstał i poszedł w kierunku gabinetu lekarza, by spróbować się czegoś dowiedzieć. Chociaż od wczoraj nie otrzymał żadnych informacji  na temat Chana, bo "nie jest członkiem rodziny" to i tak miał nadzieję, że tym razem pracownicy szpitala się nad nim zlitują i będzie mógł się czegokolwiek dowiedzieć . Gdy już stał przed drzwiami, zapukał w nie lekko i odczekał chwilę po czym drzwi się uchyliły. Stanął przed nim młody, dość wysoki mężczyzna z ciemnobrązowymi włosami i ciemnymi oczami. Baekhyun od razu go rozpoznał, to był lekarz prowadzący Chanyeola - Choi Minho.  Jednak gdy tylko ujrzał blondyna, westchnął cicho i spojrzał na niego z przykrością.

- Mówiłem już panu, że nie mogę udzielić żadnych informacji, ponieważ...

- Nie jestem członkiem rodziny Parka - przerwał i dokończył cicho Byun, po czym spuścił głowę i ścisnął dłonie w pięści - Wiem panie doktorze, ale ja musze wiedzieć co się dzieje, ja muszę się z nim zobaczyć, błagam pana!

Mężczyzna już miał znowu odmówić, ale kiedy zobaczył w jakim stanie jest młody chłopak, widząc jego zmęczoną twarz, spuchnięte od ciągłego płaczu i niewyspania oczy, coś w nim pękło.

- No dobrze, zaprowadzę pana przed jego salę, będzie pan mógł zobaczyć go przez szybę. Po drodze przybliżę jego stan zdrowia. Tylko tyle mogę zrobić.

- Dziękuje, bardzo dziękuje! - odpowiedział z szerokim uśmiechem chłopak.

***

                Blondyn powoli zmierzał do sali wielkoluda jednocześnie słuchając co na jego temat ma do powiedzenia lekarz.

- Pana przyjaciel ma niewydolność serca - niższy spojrzał na mężczyznę ze strachem - Niestety jego stan jest bardzo ciężki. Z tego co wykazują badania, problem występuje już jakiś czas, ale został zignorowany, przez co problem się pogłębił. Dodatkowo znaleźliśmy przy nim opakowanie po tabletkach, których nie byliśmy w stanie zweryfikować, ale prawdopodobnie jeszcze bardziej pogorszyły one całą sytuacje - Baek od razu przypomniał sobie zdarzenie z kliniki i małą buteleczkę z białymi pastylkami łykanymi przez Chana - Przykro mi to mówić, ale jeżeli nie znajdzie sie dla niego dawca...

- Ile on ma czasu? - blondyn przerwał mu cały zapłakany

- Trzy tygodnie...

W tym momencie młodszemu chłopakowi zawróciło się w głowie, nagle jego nogi stały się niewyczuwalne, a wszystko wokół zaczęło się rozpadać. Tylko dzięki szybkiej interwencji doktora Choi'ego, Baekhyun nie upadł. Dlaczego? Dlaczego los chce mu zabrać coś, co dopiero zyskał? Dlaczego akurat Chanyeol? Czym sobie na to zasłużył? Te i miliony innych pytań zaprzątało myśli Byuna. W końcu został doprowadzony do szklanej ściany za którą leżał jego wielkolud. Miał zamknięte oczy, jego ręce spoczywały wzdłuż jego tułowia, a na prawej dłoni miał przyklejony wenflon z którego wystawała przeźroczysta, cienka rurka prowadząca do kroplówki. Był podłączony do aparatury, która wskazywała prace jego serca. Ten obraz wywołał w Beakhyunie mieszane uczucia. Z jednej strony cieszył się, że mógł go zobaczyć, a z drugiej cierpiał, że jego Channie był w takim stanie.

***

~2 dni później~

Baekhyun siedział w swoim domu oglądając każdego rodzaju programy typu reality-show i zajadając się lodami śmietankowymi z polewą czekoladową. Uwielbiał słodycze, nie tylko za ich smak, ale za to, że zawsze poprawiały mu humor. Tym razem jednak nie pomogły. Chłopak cały czas myślał o Chanyeolu. Nie dość, że w ciągu trzech tygodni musi znaleźć się dla niego serce do przeszczepu, to jeszcze cały czas jest nieprzytomny. Nie mógł tego znieść. Chciał być blisko bruneta, ale lekarze nalegali by poszedł odpocząć do domu, a jak tylko coś się zmieni dadzą mu znać. Niechętnie zgodził się na ten układ, choć i tak nie mógł zasnąć, więc skończył przed telewizorem. W pewnym momencie jego oczy zaczęły się kleić i jego ciało leniwie opadło na kanapę. Ucieszył się w duchu, że w końcu uda mu się zasnąć, że choć na chwilę odpocznie od nękających go myśli. Jednak nie było mu to dane bo nagle zadzwonił telefon. Spojrzał na zegarek, była druga trzydzieści w nocy.

- Kto może dzwonić o tej porze? - pomyślał, po czym zdezorientowany chwycił urządzenie w dłoń. Na małym dotykowym ekranie wyświetlił się nieznany mu numer. Chłopak chwilę się wahał zanim niepewnie odebrał telefon. - Halo? - powiedział z niepewnością w głosie.

- Obudził się!

***

Biegłem najszybciej jak potrafiłem, mijałem szpitalne korytarze nie zważając na nic i na nikogo. W tamtym momencie myślałem tylko o tym, aby jak najszybciej zobaczyć Channiego. Gdy już byłem kilka metrów przed pomieszczeniem, w którym leżał wielkolud, przystanąłem na chwilę by złapać oddech. Chciałem być zdolny do rozmowy kiedy już się z nim spotkam. Kiedy już odpocząłem, niepewnym krokiem podszedłem do drzwi po czym lekko je uchyliłem.  Ujrzałem bruneta w pozycji półleżącej, karmionego przez pielęgniarkę. Nagle odwrócił się w moją stronę, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

- Baekie - wyszeptał cicho po czym wyciągnął rękę w moją stronę dając mi do zrozumienia, że mam podejść bliżej. Bez wahania to zrobiłem po czym chwyciłem go za dłoń, a on pociągnął mnie do siebie i mocno przytulił. Od razu odwzajemniłem uścisk i rozpłakałem się jak małe dziecko. Olbrzym odciągnął mnie lekko od siebie i spojrzał mi w oczy. - Czemu płaczesz? Zrobiłem cos nie tak?

- Nie nie.. Ja tylko... bałem się, że już się nie obudzisz, że cię już nie zobaczę. Channie tak się cieszę, że się obudziłeś. - wielkolud znowu się uśmiechnął, ale nie trwało to długo bo nagle spoważniał i spuścił głowę w dół. Ścisnął moją dłoń i popatrzył na mnie.

- Baek, muszę ci coś powiedzieć. Ja umieram... mam mało czasu i chce go spędzić z tobą.

- Nie! Nieprawda! Masz szanse, tylko musi się znaleźć dla Ciebie dawca. A znajdzie się, na pewno. Ja w to wierze, ty też musisz, słyszysz? Wierzysz w to prawda? - brunet nic nie odpowiadał, a jego oczy zaczęły się szklić -Chanyeol powiedz, że w to wierzysz! - wykrzyczałem domagając się odpowiedzi.

- Posłuchaj mnie, szanse na znalezienie dawcy są niewielkie. Lekarze mówią, że robią co w ich mocy żeby dać mi jak najwięcej czasu, ale nie robię sobie nadziei, pogodziłem się z tym. Baekhyun, kiedy... kiedy umrę, musisz o mnie zapomnieć, musisz być szczęśliwy. Obiecaj mi, że będziesz szczęśliwy!

-ale... -

- Obiecaj! - przerwał mi głośno wyższy

Zanim odpowiedziałem rozpłakałem się i mocno przycisnąłem jego dłoń do swojego policzka. - Obiecuję - ledwo wykrztusiłem z siebie i jeszcze raz przytuliłem się do niego, cały czas ostro płacząc.

***

Chociaż Chanyeol nie wierzył w to, że przeżyje, ja nie traciłem nadziei. Przychodziłem do niego codziennie i razem spędzaliśmy czas, śmiejąc się, wygłupiając, rozmawiając o różnych ważnych sprawach. Ale z wszystkich chwil, najbardziej uwielbiałem te, kiedy mnie całował. Za każdym razem czułem się wyjątkowo, kochałem to. Jak nasze języki walczyły o dominację, jak przygryzał moje wargi, jak powoli schodził do mojej szyi po drodze całując moją szczękę, jak czułem gęsią skórkę pod pływem dotyku jego ust.

***

~ Dwa tygodnie później~

Zwykle nie lubiłem wstawać rano, ale tego dnia nie mogłem się doczekać, aż zobaczę się z Chanem. Zresztą zawsze wtedy kiedy wstawałem i przypominałem sobie, że się spotykamy czułem się wspaniale. Z uśmiechem na twarzy podszedłem do szafy, wyciągnąłem z niej czarną koszulkę i szare rurki. Przebrałem się w nie, następnie stanąłem przed lustrem poprawiając swoją fryzurę i zaznaczając oczy czarnym eyelinerem.  Wziąłem telefon i klucze ze sobą, założyłem na ramię czarną, skórzaną torbę po czym wyszedłem z domu. Zaszedłem po drodze do małej piekarenki i kupiłem kolorowe babeczki posypane kokosowymi wiórkami, a później zaopatrzyłem się w moją ulubioną cynamonową kawę. Wziąłem łyk i uśmiechnąłem się sam do siebie. Dzięki niej się poznaliśmy i to od niej wszystko się zaczęło.

***

- Skąd wiedziałeś, że uwielbiam babeczki? - wielkolud powiedział uśmiechnięty i cały brudny w czekoladzie. Na ten widok zacząłem się śmiać, złapałem się za brzuch i skuliłem się nie mogąc przestać. - Co? O co ci chodzi? -  popatrzył na mnie zdezorientowany.

- Popatrz w lusterko brudasku - młodszy tylko dziwnie spojrzał nie wiedząc o co chodzi i zrobił to co kazałem po czym sam zaczął się głośno śmiać. Kiedy już się uspokoiliśmy poszedłem do łazienki i przyniosłem mu kilka chusteczek, żeby mógł się wytrzeć. Park jednak zamiast ich użyć odłożył je gdzieś obok, a następnie pociągnął mnie do siebie tak, że nasze czoła i nosy stykały się ze sobą. Patrzyliśmy sobie głęboko w oczy obaj się uśmiechając. Czułem jego zapach, jego dotyk na swojej szyi, czułem, że czas się zatrzymał

- Jesteś słodki gdy się śmiejesz, wiesz o tym? Nie zamienił bym twojego uśmiechu na nic innego na świecie. - na te słowa łzy napłynęły mi do oczu, pocałowałem go lekko i przytuliłem go mocno do siebie. Od tej pory wiedziałem, że chce mieć go przy sobie już całe moje życie.

***

~Następnego dnia~

- Kyungsoo, radzisz sobie beze mnie? Może jednak przyjść i ci pomóc?

- Nie trzeba Baekhyun, doskonale dam sobie rade sam. Spędź czas ze swoim olbrzymem, tylko nie zapomnij go ode mnie wyściskać.

- Jesteś najlepszy Kyungie. Nie zapomnę ci tego. Dziękuje ci za wszystko. Do zobaczenia.

- Trzymaj się młody - Kyungsoo powiedział z radością w głosie i się rozłączył. Dziękowałem w duchu za to, że mam takiego przyjaciela jak on, zawsze mogę na niego liczyć, jeszcze nigdy mnie nie zawiódł.

Zmierzałem do sali Channiego zastanawiając się nad tym co będziemy dzisiaj robić. Skrzywiłem się kiedy zobaczyłem, że drzwi do pomieszczenia w którym leżał brunet były zamknięte. Zawsze były uchylone. Zaniepokoiło mnie to, ale starałem się tym nie przejmować, więc pewnym krokiem zmierzałem dalej i wszedłem do środka.

- Co tam u mojego... - sparaliżowało całe moje ciało. Sala była pusta, wszystkie urządzenia wyłączone, a na łóżku było tylko prześcieradło. Popatrzyłem na drzwi upewniając się czy to ta sama sala, niestety nie pomyliłem się. Nagle obraz przed moimi oczami zaczął się rozmazywać, nogi ugięły się pode mną, a ja poczułem jak tracę przytomność.

 Ciąg dalszy nastąpi...